در ره منزل لیلی که خطرهاست در آن

شرط اول قدم آن است که مجنون باشی

31 خرداد سالروز شهادت دو شهید است؛ یکی استاد و دیگری شاگرد! استاد و شاگرد در کلاسی به وسعت سرزمین مقدسمان ، به وسعت تمام جبهه های حق علیه باطل، استاد و شاگرد دانشگاه امام حسین علیه السلام، دانشگاه جهاد و شهادت، دانشگاه عزت و ولایتمداری که مهمترین درس واژه ی آن ذلت ناپذیری و ایستادگی و مقاومت در برابر ظلم و ظالم است، آری شهید دکتر مصطفی چمران و دانش آموز شهید عزت الله حضرتی از جمله ی ستارگان این عرصه اند؛ استاد در 31 خرداد 1360 و شاگرد در سال 1362 به فیض عظمای شهادت نائل آمدند، استاد و شاگردی که هیچگاه همدیگر را ندیدند اما هر دو در میدان مغناطیس و جاذبه ی سیدالشهدا قرار گرفتند و آسمانی شدند.

بی تردید شهادت حاصل یک روز و یک لحظه و یک اتفاق نیست، شهادت یک پروسه است باید شهیدوار زندگی کرد تا به شهادت رسید. امام خمینی(ره) در سالروز شهادت دکتر چمران می فرمایند که مانند چمران بمیرید؛ «چمران با عزت و عظمت و با تعهد به اسلام جان خودش را فدا کرد و در این دنیا شرف را بیمه کرد و در آن دنیا هم رحمت خدا را بیمه کرد؛ ما و شما هم خواهیم رفت. مثل چمران بمیرید.» (صحیفه امام، جلد۱۴، صفحه۴۹۱)

برای چمران وار مردن، باید چمران وار زیست، شهید حضرتی نیز چمران وار زیست او مَرد زمانه خود بود اگر چه 16 سال بیش نداشت اما شرایط زمانه ی خود را به خوبی درک می کرد و علیرغم اینکه هم سن و سالهایش درگیر درس و بحث و مشغولیت های زمانه ی خود بودند، او درس و بحث و کلاس را رها کرد و برای دفاع از اسلام و سرزمین اسلامی راهی جبهه های حق علیه باطل شد. او هر آنچه آموخته بود را به عمل تبدیل کرد،شهیدوار زیست و همچون مرادش شهید چمران در 31 خرداد به لقاء الله پیوست.

گرچه رفتند ولی قافله راهش برجاست ...

یاد و خاطره ی تمام شهدا به ویژه شهیدان چمران و حضرتی را گرامی میداریم.